Op weg naar Tena

Lieve allemaal,

Zoals ik in mijn vorige verslag al schreef, zouden we op onze laatste avond in Quito uiteten gaan. Op Tripadvisor vonden we een restaurant met Franse keuken en grill, en de reviews waren ontzettend positief. We waren er niet geheel zeker van of Quito überhaupt één goed restaurant zou hebben, dus met gemengde gevoelens gingen we op pad. Een behoorlijke wandeling later kwamen we in een klein, rustig straatje waar in mooie letters 'Fried Bananas' op een huis geschreven stond. We waren (mede door de jetlag) de eerste gasten van die avond, samen met twee Duitse jongens. Niet lang na ons volgden gelukkig meer en het restaurant werd gezellig vol.

We werden ontvangen door een vrouw die zowaar Engels leek te spreken, maar werden algauw overgedragen aan een Spaanstalig meisje. De kaart was gelukkig wel in het Engels en dat was maar goed ook, want er stonden geweldige gerechten op. Avocadosoep met huisgemaakte croutons, mozzarella-raclette, tal van bijzondere pasta's, rib eye en kip van de grill, appel of banaan met kaneel en vanillesaus uit de oven als dessert, of mijn all time favourite: het warme halfzachte chocolade-taartje. En al deze gerechten voor onder de 10 dollar. Aangezien wijn hier wel ontzettend duur is, kozen we voor een 'seasonal juice' voor 2,80. Enkele minuten later kregen we allebei een grote, volle bierpul met versgeperst sinaasappel-aardbeiensap, heerlijk! Het was zelfs zoveel dat we er het hele diner mee hebben kunnen doen. Na lang wikken en wegen besloten we als voorgerecht de mozzarella-tomaat-basilicum-raclette te doen (er was ook een honing-variant), waarop Pjee als hoofdgerecht de rib-eye van de grill nam met gefrituurde cassave-wortel en ik de avocadosoep, in de hoop nog plek over te houden voor het dessert. Wat hebben we heerlijk gegeten!! De mozzarella-raclette werd in een lief pannetje opgediend en was heel bijzonder en lekker. Over onze hoofdgerechten waren we ook super enthousiast! Helaas zat ik wel al super vol dus kreeg ik mijn soep niet eens op, laat staan dat ik een dessert kon bestellen. Ik baalde er zo van! Het nieuwe plan is dat we de laatste avond voor de terugvliegen van Quito nog een keer daar gaan eten voor een herkansing.

De volgende dag (gister) zijn we meteen toen we wakker werden begonnen met inpakken, zodat we zo vroeg mogelijk richting Tena konden. Nadat we stevig hadden ontbeten en wat broodjes voor onderweg hadden gehaald, was het tijd om afscheid te nemen van ons lieve Italiaanse gastvrouwtje. Ze vond het heel erg jammer dat we niet langer bleven en werd bijna boos toen we probeerden haar een fooi te geven. Ze heeft het vliegensvlug terug in onze tas gestopt. Na een foto en een afscheidsknuffel namen we een taxi naar de busterminal, waar de speciale bussen voor lange afstanden vertrekken op een soort mini-vliegveldje. De goede bus vinden blijkt nog een behoorlijke opgave als niemand Engels spreekt, maar uiteindelijk vonden we hem dan toch en konden we onze backpacks in het ruim laden. Voor de bagage was een soort garderobe-systeem bedacht, waarbij je dus een nummertje krijgt dat je moet laten zien als je je tas er weer uit wilt halen, een hele geruststelling! Eenmaal aan boord bleek de bus bijna helemaal leeg te zijn, we konden onze spulletjes dus rustig overal uitstallen en onze stoelen asociaal ver naar achter doen. Als twee kinderen die op schoolreisje gingen drukten we onze neuzen tegen het raampje. Helaas geen ouders om ons uit te zwaaien, maar dat gaf ook niet want we waren helemaal klaar om Quito te verlaten.

Op een tergend langzaam tempo reden we door de bergen, links en rechts ingehaald door al het andere verkeer. Langzaam aan werd het steeds kouder, en het begon keihard te regenen. Toen we op een gegeven moment op 4 kilometer hoogte waren, zouden we volgens de GPS een besneeuwde vulkaantop vlak naast ons moeten kunnen zien, maar helaas zagen we niks dan grijs en regen en konden we niet verder dan 30 meter kijken. Ik had het vreselijk koud, maar Pieter in zijn korte broek beet dapper door. Op de GPS zagen we dat we binnenkort zouden afdalen en dat het dan meteen heel erg groen zou worden; het begin van de Amazone misschien? We hadden onze verwachtingen nog niet uitgesproken of we begonnen te dalen. Langzaam keerde ons zicht terug en ook de regen leek te stoppen. Geleidelijk aan zag je de grond vruchtbaarder worden, ieder stukje grond werd bedekt met de prachtigste tinten groen en hier en daar bijzondere bloemen. Bomen hingen schuim over de weg en waren zelf ook weer begroeid met varens en lianen. Doordat de jungle over hoge, in mist gehulde bergen verspreid lag, deed het geheel sterk denken aan Tarzan, en heb ik stiekem uitgekeken naar gorilla's.

Niet veel later stopte de bus opeens, en uit ons raam zagen we een hele file voor ons. Na een half uurtje geduldig wachten begon de kou echt toe te slaan en raakten we een beetje bezorgd. Niemand in de bus sprak Engels, dus we konden niet vragen wat er aan de hand was. Aangezien we het zo koud hadden, konden we ook niet naar buiten om zelf te kijken. Anderhalf uur later was er nog steeds geen beweging in de bus gekomen, en we bereidden ons erop voor dat we misschien wel de nacht zouden moeten doorbrengen in de jungle. Veilig in de bus op zich geen probleem, maar aangezien we nog op 3 kilometer hoogte zaten maakte ik me wel serieuze zorgen over onderkoeling. Nadat we door ons raampje wat Amerikanen zagen voetballen naast de file en mensen af en aan zagen lopen, besloten we toch maar om onze bus te verlaten, met onze rugzakjes om natuurlijk.

Eenmaal buiten liepen we langs de file naar voren, maar algauw konden we niet meer verder doordat de weg abrupt was afgebroken door een enorme modder-lawine uit de steile jungle-berg. Aan de andere kant liep de modderlawine het ravijn in, waar het uitmondde in een wild stromende rivier. Inmiddels heeft een Ecuadoraanse man one verteld dat het maar eens in de 5 jaar zo hard regent in Ecuador als het die dag had gedaan en dat alle rivieren die dag ver buiten hun oevers zijn getreden.

Na een tijdje ongelovig naar de modderstroom te hebben gekeken zijn we het gebied gaan verkennen. Via een klein modderig paadje de jungle in vonden we na een steile klim een grote waterval. Via een ander weggetje kwamen we bij een gammele hangbrug over een wild stromende rivier. Aangezien het natuurlijk toch onbekend terrein was, kwam ook aan de ontdekkingstocht algauw een eind, waarop we in de koude bus zijn gaan wachten. Toen het donker was geworden, kwam de buschauffeur naar ons toe. Hij vertelde ons met handen en voeten dat we om gingen keren en weer terug zouden keren naar Quito, maar dan nog verder door naar Ambato, waar de bus zou stoppen. Veel keus hadden we niet, en later bleek het nog 3 dagen te duren voor de weg weer begaanbaar was, dus eigenlijk was het maar goed ook. Na een reis van zo'n 12 uur waren we dus nog verder van onze bestemming af dan waar we begonnen.

Gelukkig kwamen we er na nader onderzoek achter dat de weg tussen Quito en Tena in een cirkel loopt, en dat we via Ambato ook in een paar uur naar Tena konden. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag zijn we vrijwel zonder problemen met de bus naar Tena gereden, waar we de rest van de dag relaxten in het hostel aan het randje van de jungle. De twee meisjes die het hostel runden waren zeldzaam onvriendelijk en spraken geen woord Engels, de douche is ijskoud en het stikt hier van de enge insecten, maar verder is het prima.

Liefs,

Pieter en Eline