dag 2 Quito
Door: Eline
20 Juli 2015 | Ecuador, Quito
Op dag 2 hebben we een bus genomen naar het oude centrum, wat door de Spaanse invloeden veel weg heeft van Barcelona. Helaas viel er eigenlijk vrij weinig te beleven voor toeristen (we waren gek genoeg ook de enige) en de mensen leken ons totaal te negeren. Het viel ons op dat men hier niet bepaald vriendelijk is; het lijkt volkomen normaal om geen woord of glimlach, hallo of bedankt te wisselen wanneer er iets wordt gekocht of gevraagd. We kregen dan ook veel vreemde blikken als we met een vrolijk 'hola!' de bus bestegen. Aangezien er nergens terrasjes waren of restaurantjes die er gezellig uitzagen en ook niemand Engels sprak, raakten we eigenlijk algauw een beetje verveeld. Quito bleek niet echt ons soort stad te zijn, en we kunnen ons eigenlijk zelfs lastig voorstellen hoe iemand hier graag zou willen wonen in de uitlaatgassen.
Gelukkig vonden we al snel vermaak toen we besloten om naar het gigantische Maria-beeld te klimmen dat boven de stad uittorende. Vanaf waar we stonden zagen we de vele steile trappetjes al tussen de huizen doorschieten, en diep van binnen wisten we dat dit weleens een enorme fout zou kunnen zijn, maar we moesten wat toch? Zodoende begon de zware klim, die ons bloed, zweet noch tranen heeft bespaard. Het enige wat ons eigenlijk op de been hield waren de prachtige uitzichten en de straathondjes die ons boven ieder trappetje opwachten. Helaas konden we het ons niet veroorloven om ze te aaien, aangezien ze natuurlijk konden bijten, maar gelukkig kwamen we halverwege een bewoner tegen met een dikke, zachte, lieve puppy die zijn ronde buikje maar al te graag liet aaien. We konden er weer tegenaan.
Eenmaal boven bleek je het Maria-beeld zelf te kunnen beklimmen, en nadat we al zover waren gekomen, konden we natuurlijk niet anders dan die 2 dollar ophoesten en wederom 5 trappen te beklimmen. Het uitzicht was gelukkig fantastisch, zover als je naar links en rechts kon kijken, zag je huisjes. Quito blijkt super langgerekt te zijn, aan weerszijden ingesloten door rijen bergen en vulkanen. Het was de hele klim zeker waard. Moe maar voldaan zochten we een lekker restaurantje op de berg om te lunchen, zodat we van het uitzicht konden blijven genieten terwijl we uitrustten. Tot onze grote verbazing was er maar 1 restaurantje op de berg, die wegens een of ander Spaans excuus niet geopend was. We blijven ons erover verbazen hoe slecht de mensen hier het toerisme oppakken, want het lijkt ons slapend rijk worden als je als enige in de stad een restaurantje met terras opent.
Na de hele berg weer af te zijn gesjokt, besloten we weer een busje terug naar het hostel te pakken, zodat we daar even lekker konden douchen en een middagprogramma konden bepalen. Eenmaal thuis kreeg ik helaas weer enorm last van hoogteziekte, dus van het middagprogramma is helaas niks meer gekomen. Dat was ook niet zo erg, want ondanks de broeierige hitte van die ochtend, begon het weer keihard te regenen en te onweren. Na een knusse siësta met de regen op ons dakje zijn we lekker wat pannenkoeken gaan bakken en hebben we weer lekker met het Italiaanse vrouwtje gekletst (en haar drukke hondjes ontmoet!). Zij raadde ons aan om vandaag een bus naar Midad del Mundo te pakken; het midden van de Aarde oftewel de evenaar. Aangezien we niet echt stonden te springen om Quito zelf weer in te gaan, besloten we haar advies op te volgen.
Liefs,
Pieter en Eline
Gelukkig vonden we al snel vermaak toen we besloten om naar het gigantische Maria-beeld te klimmen dat boven de stad uittorende. Vanaf waar we stonden zagen we de vele steile trappetjes al tussen de huizen doorschieten, en diep van binnen wisten we dat dit weleens een enorme fout zou kunnen zijn, maar we moesten wat toch? Zodoende begon de zware klim, die ons bloed, zweet noch tranen heeft bespaard. Het enige wat ons eigenlijk op de been hield waren de prachtige uitzichten en de straathondjes die ons boven ieder trappetje opwachten. Helaas konden we het ons niet veroorloven om ze te aaien, aangezien ze natuurlijk konden bijten, maar gelukkig kwamen we halverwege een bewoner tegen met een dikke, zachte, lieve puppy die zijn ronde buikje maar al te graag liet aaien. We konden er weer tegenaan.
Eenmaal boven bleek je het Maria-beeld zelf te kunnen beklimmen, en nadat we al zover waren gekomen, konden we natuurlijk niet anders dan die 2 dollar ophoesten en wederom 5 trappen te beklimmen. Het uitzicht was gelukkig fantastisch, zover als je naar links en rechts kon kijken, zag je huisjes. Quito blijkt super langgerekt te zijn, aan weerszijden ingesloten door rijen bergen en vulkanen. Het was de hele klim zeker waard. Moe maar voldaan zochten we een lekker restaurantje op de berg om te lunchen, zodat we van het uitzicht konden blijven genieten terwijl we uitrustten. Tot onze grote verbazing was er maar 1 restaurantje op de berg, die wegens een of ander Spaans excuus niet geopend was. We blijven ons erover verbazen hoe slecht de mensen hier het toerisme oppakken, want het lijkt ons slapend rijk worden als je als enige in de stad een restaurantje met terras opent.
Na de hele berg weer af te zijn gesjokt, besloten we weer een busje terug naar het hostel te pakken, zodat we daar even lekker konden douchen en een middagprogramma konden bepalen. Eenmaal thuis kreeg ik helaas weer enorm last van hoogteziekte, dus van het middagprogramma is helaas niks meer gekomen. Dat was ook niet zo erg, want ondanks de broeierige hitte van die ochtend, begon het weer keihard te regenen en te onweren. Na een knusse siësta met de regen op ons dakje zijn we lekker wat pannenkoeken gaan bakken en hebben we weer lekker met het Italiaanse vrouwtje gekletst (en haar drukke hondjes ontmoet!). Zij raadde ons aan om vandaag een bus naar Midad del Mundo te pakken; het midden van de Aarde oftewel de evenaar. Aangezien we niet echt stonden te springen om Quito zelf weer in te gaan, besloten we haar advies op te volgen.
Liefs,
Pieter en Eline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
